Jedna z recenzentek napisała kiedyś, że malujĘ jakby z lotu ptaka.

”I chyba tak jest w rzeczywistości. Moje malowanie jest jak unoszenie się nad oglądaną i przeżywaną przestrzenią. Moje obrazy bywają ciemne, nie tryskają barwą, zdecydowanymi kontrastami, ale w każdym z nich zawieram akcent, coś jakby światełko. To znak (taka moja metafizyka), że mimo chaosu, cierpienia, wiecznej niepogody, trzeba szukać radości, nadziei przetrwania, a może cieszyć się życiem, choćby było tylko małą świecącą plamką na obrazie.”

Malarstwo Marka Masłowskiego zdominował krajobraz, krajobraz pojmowany jako część Natury, pył w Kosmosie. Lubię prace barbizończyków. Paradoksalnie w pejzażach Marka znalazłem coś z ducha ich prac. Podobny przyciemniony koloryt i nastrojowy, intymny charakter prac ożywianych drobnym, oświetlonym sztafażem. Marek wyznał kiedyś, że „pejzaż przystaje przy mnie, we mnie a ja w nim. W ogóle Natura i to wszystko co jest dziełem Stwórcy, a co widzę i czuję, ma dla mnie ogromne znaczenie”. To wyznanie stanowi klucz do zrozumienia jego prac.  Patrząc na te obrazy widzę wyraźnie ich Twórcę – ciepłego Człowieka, pełnego refleksji, o bogatej wyobraźni, specyficznym poczuciu humoru. Malarstwo Marka jest jak poezja. Każdy z krajobrazów jest osobnym wierszem – by je w pełni przeżyć, trzeba je czytać i analizować jak dobrą poezję. Jest w nich regularny rytm, piękne metafory, przenośnie a niekiedy zaskakująca pointa. Artysta posługujący się kiedyś kolorem stonowanym, ale zawsze z silnym akcentem kolorystycznym, teraz odważnie posługuje się kolorem nierzeczywistym, jakby wewnętrznie rozświetlonym, posiadającym drugie, czasami trzecie dno, niczym soczewka oka. Jest w tych pejzażach nostalgiczny ład, irracjonalnie budzący niepokój. Obrazy Marka pobudzają wyobraźnię, zmuszają odbiorcę do refleksji i zadumy nad swoim miejscem w skomputeryzowanym, technologicznym pejzażu początku XXI wieku.

Sebastian Lenart